📱 Kinderen in opvanglocaties en social mediaOp veel opvanglocaties zie je hetzelfde beeld: Kinderen die de hele dag op hun telefoon zitten. TikTok, Roblox, Instagram, Whatsapp, YouTube. Soms gaan ze niet naar school (instroom, te volle klassen of door persoonlijke omstandigheden), soms trekken ze zich helemaal terug.Van buiten lijkt het op verslaving. Maar vaak is het meer dan dat:📡 Contact houden met familie ver weg🌍 Grip krijgen op een nieuwe cultuur: Muziek, taal, trends.🛡️ Vluchten voor pijn en traumaEen client van me gaf eens aan: "Op mn telefoon voel ik me normaal. Buiten voel ik me een vluchteling" en "Dan hoef ik even niet na te denken over de enge filmpjes in mijn hoofd".Voor hen is de telefoon houvast. Voor ons als professionals is het een uitnodiging om verder te kijken dan gedrag.👉 Cultuursensitief en traumasensitief werken betekent: Niet alleen de telefoon zien, maar ook de pijn, de hoop en de behoefte erachter.💡 In onze e-learning leer je hoe je deze gesprekken voert zonder oordeel!#Cultuursensitief #opvoeding #trauma #traumasensitiefwerken #cultuur #skj

"Miranda, ik weet niet waar ter wereld ik nog heen kan rennen met mijn kinderen."🌏De woorden van een moeder uit Nigeria.Al zeven jaar op de vlucht voor eerwraak. Gevlucht voor haar ex-partner, maar ook voor haar eigen familie.Vijf landen, vijf keer afgewezen.De grote brandwonden op haar lichaam worden niet gezien als bewijs.En ook hier in Nederland zal ze een “nee” krijgen.Maar waar moet ze heen? Terug gaan staat voor haar, gelijk aan de dood.Toch wordt gezegd dat haar land veilig is.Veilig, maar de vraag is voor wie?In mijn werk als behandelaar, ontmoet ik deze gezinnen.Hun verhalen raken me, want ik zie de kinderen. En wanhoop van ouders.Kinderen die opgroeien met angst, onzekerheid en een leven dat nergens thuis is.En wat doet het met een kind om zijn jeugd te verliezen aan vluchten en overleven?En dan komt de vraag: Waar begin je als behandelaar in al deze chaos?Hoe bied je houvast zonder stabiliteit, zonder toekomst, zonder zekerheid?Dit blijft altijd een puzzeltocht. Cultuur sensitief werken geeft opening. En soms is het " er zijn, aansluiten en luisteren" genoeg om het verschil te maken. #Cultuursensitief #Cultuursensitiefwerken #vluchtelingen #angsten #eerwraak #gezinsbehandelaar #trauma #traumasensitiefwerken #SKJ #trauma #traumasensitiefwerken #traumasensitief #skjpunten

💔 Stel je voor…Een moeder, ooit hotelmanager in land van herkomst. Gevlucht voor oorlog, seksueel geweld en mensenhandel. Begint hier in Nederland vol trots als schoonmaakster. Niet haar oude functie, maar dat maakt haar niet uit. “Ik moet ergens beginnen en schoonmaken kan ik” zegt ze. Ze doet het vooral voor haar kinderen. Voor eten, kleding, schoolspullen en leuke activiteiten.Maar na 2 maanden verandert haar enthousiasme in pijn:👉 Racistische opmerkingen en dreigingen: "Jij wil hogerop komen in het hotel, dat gaat zo niet gebeuren". En "Weet niet hoe ze dat in Afrika doen? Maar hier doen we dat anders".👉 Schreeuwende kritiek, zelfs waar hotel gasten bij zijn.👉 Roosters die niet aansluiten bij de afspraken en het toevoegen van extra klussen buiten contract uren.👉 Te laat door een bus vertraging? De supervisor adviseert haar een ontslag brief te schrijven.Het riep oude trauma’s op en vanuit haar cultuur spreekt ze een leidinggevende niet tegen, uit respect maar ook vanuit angst. Dus zweeg ze en kwam ze bij mij op de lijn.We grepen in en betrokken HR. De medewerkster is op non-actief gezet. Mijn hart breekt op zo'n moment. Ja dit gebeurt echt, hier in Nederland. Je ziet het pas als je er middenin staat.Hoeveel talent en menselijkheid verliezen we, simpelweg, omdat we niet met respect en cultuur-sensitiviteit naar elkaar kijken?Misschien is het tijd dat een hotel, dat voor 80% uit werkende migranten bestaat, een training cultuursensitief- of traumasensitief werken volgt 😉. Dat brengt mij op ideeën en past bij mijn missie 🤗.🌍 Iedereen verdient een veilige plek om te leven, te werken en zorg en onderwijs te ontvangen. En zeker een moeder die elke dag vecht voor een beter leven voor haar kinderen.❤️

✨ Vandaag is het mijn verjaardag! ✨Het grappige aan in de zomer jarig zijn: Bijna iedereen vergeet het elk jaar weer 🙃. Ik dacht altijd dat mensen het wel aan me zouden zien, alsof er een subtiel bordje op mijn voorhoofd staat: “Jarig vandaag!” 🎂Maar eerlijk? Ik ben gestopt met tellen. Forever 28 klinkt toch een stuk beter 😉.En nee, ik vier mijn verjaardag niet. Ik ga gewoon aan het werk alsof het een normale dag is. Misschien verdien ik vandaag nog wel een mooie crisis als cadeau, haha beroepsdeformatie 😅.Wat ik wel mooi vind om te benoemen is hoe verjaardagen in verschillende culturen gezien worden:🌏In sommige landen draait het om grote feesten en veel mensen.🌍In andere culturen is een verjaardag juist een intiem moment.🌏Soms draait het meer om zegeningen dan cadeaus. 🌎In sommige culturen weten ze niet precies wanneer ze jarig zijn en wordt hier geen of weinig aandacht aan besteedt.Dus mocht je me vandaag tegenkomen: Feliciteer me gerust, maar een stukje crisis mag je vandaag wel leuk inpakken 🎁😉.Hoe wordt een verjaardag in jouw cultuur of gezin gevierd? 🎈

🟣 Ze zag een ander meisje bloeden en sterven naast haar.Ik werkte onlangs met een jonge moeder die gevlucht is uit Sierra Leone. Ze groeide op binnen de Bondo Society, een geheime vrouwengemeenschap waarin meisjes (4-15 jaar) worden ingewijd in het volwassen leven. Ze vertelde me dat meisjes onder dwang meegenomen worden. Afgezonderd en vervoerd naar de "bush school" een afgelegen plek in de natuur, waar ze dagen tot weken blijven.🌱Daar ondergaan ze een opleiding tot vrouw👠: Ze leren gehoorzamen aan oudere, trainen hun zelfbeheersing en ze ondergaan rituelen die hen vormen naar de normen van de gemeenschap. Een van deze rituelen is vrouwenbesnijdenis.🗡Wie niet meewerkt krijgt te maken met uitsluiting, groepsdruk en bedreiging: " Je bent vervloekt, geen man zal je willen, jij kan geen kinderen krijgen". Men gelooft dat een besneden vrouw, seksueel kuiser, gehoorzamer en zuiverder is.Tijdens de ceremonie staan de meisjes gehurkt op een rij, terwijl de Sowei (het vrouwelijke hoofd) één voor één hun clitoris verwijderd. In sommige tribes ook hun schaamlippen en het gedeeltelijk dichtnaaien van de vagina.❌ Geen verdoving. Geen hygiëne. Geen keuze ❌ Ze zag een meisje naast haar doodbloeden.✅ Zij overleefde. En vluchtte op 17 jarige leeftijd (zwanger)Met tranen in haar ogen zei ze:"Ik wil dat mijn dochter intact opgroeit.."In Sierra Leone is vrouwelijke genitale verminking (VGV) nog steeds legaal en wordt het toegepast bij zo’n 83% van de vrouwen (UNICEF, 2024). 🌍 VGV komt ook voor in delen van: West-Afrika (zoals Guinee, Liberia, Mali, Nigeria), Oost-Afrika (zoals Somalië, Soedan, Ethiopië, Eritrea, Kenia)Noord-Afrika (zoals Egypte) maar ook binnen Europa in groeperingen die nog sterk verbonden zijn met hun cultuur en tradities.👉 Als hulpverlener, leerkracht, medisch specialist, is het essentieel om hiervan op de hoogte te zijn, omdat dit ernstige schending is van de rechten van meisjes. Het heeft grote toekomstige gevolgen. Zij hebben bescherming nodig. De belangrijkste signalen:➡️Plotseling vertrek naar land van herkomst;➡️ Ineens van school gehaald worden; aankondiging van een feest of traditie;➡️Moeite met zitten of lopen;➡️Buikpijn of urineweginfecties;➡️Schrik of trauma reacties.Maak het bespreekbaar en deel je zorgen met veilig thuis.

De kracht van onmacht 🌱 ♥️ Het werk als hulpverlener is vaak zo mooi. Je bent er voor mensen op het moeilijkste moment van hun leven. Je mag naast ze lopen, ze dragen als het moet. Soms ben jij degene die een verschil maakt dat een leven lang doorwerkt.Maar laten we eerlijk zijn: het is niet altijd mooi en zeker niet makkelijk. Iedere hulpverlener kent die momenten waarin wij onze handen letterlijk en figuurlijk vies maken, maar de verandering uitblijft. Waarin je voelt dat je zo graag wil dat het lukt, voor het kind, voor de ouder, voor het gezin. Waardoor je steeds harder gaat werken. Terwijl de ander stil staat, terugvalt of weigert te bewegen.➡️ Zo werkte ik ooit in een gezin waar het moeder maar niet lukte om haar huis schoon te houden en de kids te verzorgen. Moeder kwam uit een oorlogsgebied. Misschien lukte het daardoor niet goed? Omdat haar hoofd vol zat?Het was er echt vies. Zo vies dat het kokhalzen me nader stond dan het praten. Ik bij ieder huisbezoek moest kijken waar ik ‘veilig’ kon zitten. Etensresten, vieze was, afval, ontlasting en dan heb ik nog niets gezegd over de persoonlijke hygiëne. Maar ik beet door. Deed oude kleding aan en nam schone kleding mee, vroeg voorzichtig bij aankomst of het raam en de deuren open mochten. Ik kwam meerdere keren per week. Steeds weer met een open houding en nieuwe hoop. Ik bracht allerlei tools in. Alles wat ik kon, gaf ik. Maar het hielp niet.⛔ De zorgen namen toe. Veilig thuis, de casemanagers en ook De Raad voor de Kinderbescherming dachten mee. Toen kwam het besluit: Een uithuisplaatsing. Moeder en kinderen, samen, naar een moeder-kindhuis, zodat daar intensiever gewerkt kon worden aan het aanleren van vaardigheden. Want dit was nodig.Mijn hulp was niet genoeg, niet helpend, niet toereikend.En dat raakt 😔. Want je werkt niet om te falen. Je werkt omdat je wilt helpen. Maar soms kun je niet meer doen dan je gedaan hebt. En juist dat: die grenzen, de onmacht, zijn de momenten waar het leerproces start. 🌱 Dan is het nodig dat er iets echt wringt, dat een situatie escaleert, om te zien dat het niet langer houdbaar is 🥀 . Niet omdat je dat wilt, maar omdat het nodig is om patronen te doorbreken. Het vraagt ongelooflijke moed om daar te blijven staan als hulpverlener. Ook dit is een interventie.Want ja, soms moet je accepteren dat dit het hoogst haalbare is. Dat jij je werk hebt gedaan en dat het nu aan anderen is. Dat is geen teken van zwakte, maar van kracht. 🦾 Herken je dit? of heb jij een soortgelijke ervaring? Deel het hieronder, want je bent nooit alleen 🌸 .

Ik ben geboren en getogen in Oost-Groningen. Daar waar je vooral praktisch leert denken:"Nait soezen moar deurbroezen”, “Wees op tijd” en “Gewoon even normaal doen.” Mijn vader werkte en mijn moeder zorgde thuis voor rust, regelmaat en veiligheid. Alles was liefdevol geregeld, maar overzichtelijk en beschermd.Als kind had ik vrijheid, binnen de lijnen. Naar een vriendin? Dan moest eerst de situatie worden gescand. Waar woont ze? Wie zijn haar ouders? Is er toezicht? Mijn moeder belde van tevoren op, niet om te controleren, maar om te zorgen dat alles veilig voelde. Brengen en halen hoorde erbij. Niet omdat we niks mochten, maar omdat er altijd werd gedacht in risico’s. En ik? Ik vond het normaal.Eten thuis was voedzaam en praktisch. Het draaide niet om verbinding of gezelligheid. We aten om op krachten te komen voor wat er daarna weer moest gebeuren. Het toekomstperspectief was duidelijk: zorg dat je het goed doet op school, haal je diploma, en dan komt het goed met je. Een prima levenspad, voor wie past binnen dat systeem (Diploma's, das gelukt, maar passen in het systeem niet😝)Dan komt het leven. Je gaat werken, je ontmoet mensen met andere verhalen, opvoedstijlen en culturele achtergronden. En dan merk je: niet iedereen ziet de wereld zoals ik.Ik herinner me nog goed dat ik mensen ontmoette voor wie spontaniteit juist vanzelfsprekend was. Waar eten iets sociaals was. Waar familie voorrang had op werk. En waar de planning niet leidend was, maar het moment. Dat botste weleens met mijn innerlijke Groninger.En toch is het juist dáár ontstaan: mijn honger naar andere culturen. Naar verhalen, rituelen, tradities. Naar de mens achter de eerste indruk. Naar verbinding voorbij het vertrouwde.In mijn werk ben ik steeds meer gaan onderzoeken wat er nodig is om écht verbinding te maken met andere culturen. Niet alleen door kennis op te doen, maar door mezelf onder de loep te nemen. Wat zijn mijn overtuigingen? Welke aannames neem ik mee? En: wat zie ik over het hoofd omdat ik door mijn eigen bril kijk?Dat heeft geleid tot waar ik nu sta: ik geef trainingen in cultuursensitief werken. In mijn trainingen creëren we ruimte voor reflectie, humor en eerlijkheid. We werken met herkenbare voorbeelden uit de praktijk, maar ook met persoonlijke verhalen van deelnemers én van mij . Want verandering begint bij bewustwording en bewustwording begint bij jezelf.En weet je wat het mooie is? Als je eenmaal ziet hoeveel invloed je eigen achtergrond heeft, wordt het ineens een stuk makkelijker om de ander te begrijpen. Dan hoef je niet meer alles te ‘snappen’ om verbinding te maken.Wil je dat mensen in jouw organisatie, team of praktijk leren om écht cultuursensitief te werken?Dan kom ik graag langs. Met Groningse nuchterheid, warme betrokkenheid en een open blik. En ja, ik blijf tot het eind. Ook als de planning uitloopt.🤣

🌍 De eerste keer dat ik betrokken was bij een uithuisplaatsing vanwege eergerelateerd geweld vergeet ik nooit meer.Ik was nog vrij nieuw in het werkveld. Geen idee waar ik me precies in bevond, de dynamieken, loyaliteiten, geheimen en ook de gevaren.Er waren zorgen over eerwraak. De moeder was 17 jaar en had drie kinderen. Ze werd uit huis geplaatst vanwege ernstige mishandeling door haar man, de 48 jarige vader van de kinderen.💔 Ze zei: “Ik ga mee, ik moet. Voor mijn veiligheid en die van mijn kinderen.”Ze pakte haar spullen. Geen afscheid van haar moeder. “Dat is te moeilijk,” zei ze.🚕 We brachten de jonge moeder en haar kinderen naar een geheime locatie. Twee mensen wisten waar ze heen ging. Telefoon uit. Alles stil.Onderweg vertelde ze over de laatste mishandeling. De wurging, haar nek nog getekend. Ook zag ik meer tekenen van geweld op haar lichaam: striemen krassen en zelfsbrandplekken. Maar zij, zij sprak ze over haar moeder. “Kunnen jullie haar ook in veiligheid brengen?” en "Ze heeft veel medicatie in huis?".Ik begreep haar zorgen op dat moment niet, moeder had immers niet ingegrepen toen ze zag dat haar dochter in de keuken gewurgd werd. Het waren de jonge kinderen die hulp inschakelde.Diezelfde avond stonden haar neven, ooms, zwagers en wat vrienden voor de deur. Een groep van 15 personen. Ze kwamen “verhaal halen”.Pas later besefte ik waarom ze zich zo’n zorgen maakte om haar moeder. Vanuit de cultuur is familie-eer sterk verbonden met het gedrag van vrouwen. Haar keuze om weg te gaan bracht niet alleen haarzelf in gevaar, maar óók haar moeder. Die werd gezien als medeverantwoordelijk voor het gedrag van haar dochter.Uiteindelijk bleek ook zij in gevaar en is op een ander geheim adres ondergebracht.💡 Wat ik toen niet wist en nu wél:Cultuursensitief werken is niet ‘meer kennis over een cultuur hebben’. Het is vooral de bereidheid om te beseffen dat jouw referentiekader niet allesomvattend is.Het is weten dat loyaliteit, veiligheid, eer en autonomie er in verschillende contexten héél anders uitzien.Ik had op dat moment vooral mijn professionele tools: handelen, checken, beveiligen. Maar het was de collega van de Raad, met haar rugzak aan ervaring, die de onderstromen herkende. Die wist hoe cruciaal het was om verder te kijken dan het individu, naar het netwerk, de dreigingen, de culturele dynamiek.🔄 Nu, jaren later, is dat ook mijn rugzak geworden. En ik leer nog steeds.🤝 Cultuursensitief werken is geen extra taak. Het is een manier van kijken, luisteren en handelen die is sommige situaties van levensbelang kan zijn.